بسم الله و بالله
صدای نفس های سال 1392 به گوش می رسد. صدایی آشنا اما نو . صدایی آشنا اما غریب. صدایی آشنا اما پر از حرف های ناگفته.
هر کس به حرف های آغاز سال نو خوب گوش دهد ، صدای قلبش نیز نو خواهد شد و شکوفه های امید و پیروزی در باغچه اندیشه هایش لبخند خواهد زد.
آنوقت که زمستان و سرما و برف ، درخت بی برگ و بار را محاصره کرده بودند ، ریشه های درخت دل به زمزمه های نوید بخش آب و خاک و خورشید داده بود تا حدیث ناامیدی زمستان خسته اش نکند و قامت افرشته اش بر زمین سرد نخورد.
و امروز درخت تنومند تشیع و انقلاب اسلامی نیز در محاصره اجانب قرار گرفته تا بخشکد و بر زمین افتاده و خوراک تبرهای تیز هیزم شکنان و آتش شود ؛ اما این درخت همیشه سبز است ، که زیرا ریشه اش در دست خدای شکوفه هاست و آب اش ز خون هزاران شهید عاشق به راه خداست.
و زمستان هرچه سخت باشد خواهد گذشت و تنها بی پناهان را با خود خواهد بُــرد نه ایران که در پناه خداست و دو دستش به دست عزیزان خداست.
همیشه شکوفا و خــرّم باشیـــد.
