انتشار نامه های بی مخاطب از سوی عناصر ضدانقلاب - که معمولا آب هم قاطی آن است- اسباب بگو مگوهای جدیدی درون این محافل شده است. در جریان سفر رئیس جمهور به نیویورک، نامه ای با 67 امضا در پوشش محکومیت نقض حقوق بشر از سوی روزنامه نگاران تبعیدی! منتشر شد که معلوم شد بسیاری از امضاکنندگان، کلاهبرداران حرفه ای هستند و حتی برای یک روز هم روزنامه نگاری نکرده اند، چه رسد به مبارزه و تبعید! پس از آن هم نامه های مشابهی از جمله با 27 امضا در انتقاد از استقبال گرم لبنانی ها از رئیس جمهور منتشر شد اما با بی اعتنایی مطلق افکارعمومی و دولتمردان لبنان مواجه شد. به گزارش رجانیوز، رضا ولی زاده (همکار بی بی سی) با اشاره به نامه های مذکور می گوید: دو نامه اخیر هیچ کدام بازتاب رسانه ای چندانی نیافتند. نامه دوم تنها در حد بضاعت رسانه ای امضاکنندگانش و یکی دو حلقه فراتر از روابطشان منتشر و نامه سوم اصلا دیده نشد. حتی امضاکنندگانش هم آن را در فیس بوک به اشتراک نگذاشتند و خودشان هم آن را جدی نگرفتند. امروز از چند دوست شنیدم که می گفتند با این وضع دیگر حاضر نیستند هیچ نامه ای را امضا کنند. عبداللطیف عبادی هم که به تازگی در بالاترین هویت برخی از این کلاهبرداران حرفه ای را منتشر کرد و مغضوب واقع شد، می گوید: ستون ویژه روزنامه کیهان را بنده درست می کنم یا شما؟ بنده یک شیاد و کلاش هستم که اسم خودم را روزنامه نگاری تبعیدی گذاشته ام یا دوستان شما و آن عزیزانی که زیر نامه رسوایی 67 نفره را امضا کردند؟ بنده سناریویی را که برای خراب کردن کروبی بیچاره و تحت عنوان «شهادت ترانه موسوی!» ساخته بودند تبدیل به تله ای برای آن پیرمرد نگون بخت کردم و سپس با استناد به همان داستان به ترکیه آمدم و سه سوته پناهندگی گرفتم و سر از بلاد فرنگ درآوردم یا رضا ولی زاده و لیلا ملک محمدی؟ شما تصور کرده اید واقعاً می شود به سادگی جمجمه هر انسان پرسشگری را با مشتی آهنین خرد کرد و مغزش را در دهانش ریخت؟ حقیقت را نمی شود با چهارتا تهمت و برچسب «عنصر اطلاعاتی، کیهانی، مزدور» و این قبیل کلمات پوشاند و پنهان کرد. در ماجرای افتضاح موسوم به نامه 67 نفر هم همین شد. علی مهتدی دیگر ضدانقلاب فراری و همکار دویچه وله هم گفته است: نویسندگان این نامه ها فکر می کنند آن را کجا منتشر می کنند؟ فیس بوک؟ برای دل خوشی خودمان؟ براندازی نرم در فیس بوک با شیر کاکائو؟ باز نشر این قبیل بیانیه ها، همان ضرب المثل «روغن ریخته را نذر امام زاده کردن» است و بیشتر شکل کمدی به خودش گرفته.
امام زمان علیه السلام در توقیع شریف خود فرمودند: ما را از شیعیان دور نگه نمی دارد مگر اعمال و رفتارهای آنان که به ما می رسد و برای ما ناخوشایند و دور از انتظار است. (بحارج53ص177)
